'S Säziang

'S Säziang

(a Vagäitsgott ann Hans)


Es ziagd mi wos - wos, woaß i ned - zum Sä.
Turisdnneigier bloß? Des glaab i kaam.
Vialeicht a Buid in mir, a Kindheitsdraam ...
Es griaßd mi wos, wenn i am Ufer schdäh ...

D' Fisch hupfan, wenn i iwers Brickerl gäh.
D' Schwanmuadder wart auf mi scho unterm Baam
und zoagd mer d' Kinder schdoiz im brauna Flaam.
Und 's Bacherl britschld: "Kimm!" ganz in der Näh.

Schdaad schaugd mer jäds Johr 's Glosterkiacherl zua,
wia i dann losmarschier, de gwohnde Tua
rund um an Sä, am Uferfichdnsaam.

Und hob i aa in koam Johr iwerd Schwäin
mein Fuaß no gsetzd vun dera Säkapäin:
Vialeicht is doch des Ziang a Art vo Glaam ...